وقت میبرد تا بتواند وزارت خارجه را از زیر سایه محمدجواد ظریف خارج کند. اگرچه لبخندهای بزرگ محمدجواد ظریف را ندارد اما خوشصحبت است و کلاف سخن از دستش درنمیرود؛ حتی اگر چند بار کلامش را قطع کنی.
روزنامه «شرق» در ادامه نوشت: رفتار بسیار محترمانهای دارد و خوشحافظه است. به اندازه جواد ظریف شناختهشده نیست اما ناآشنا هم نیست؛ چراکه به بهانه مسئولیتش در حوزه عربی، بهویژه سوریه و عراق، مقامات مسئول در غرب هم میشناسندش و هم با او تعامل داشتهاند.
حسین امیرعبداللهیان، وزیر جدید امور خارجه، در برهههای سختی دیپلمات بوده است؛ چه وقتی جنگ به پایان رسید و قطعنامه ۵۹۸ از سوی طرفین پذیرفته شد که دبیر دوم سفارت در عراق بود و جدیترین مأموریت دیپلماتیکش، کارشناس پرونده آزادسازی اسرا و چه وقتی که سفیر ایران در بحرین شد ولی قبل از آمدن استوارنامهاش، عضو تیم مذاکراتی ایران با آمریکا و عراق بود. همان زمان که آمریکا ۱۲ سفیر در عراق داشت که یکی از معروفترین آنها رایان کراکر بود. بعدا در مذاکره تخصصیتر سهجانبه تهران - واشنگن - عراق، مذاکرهکننده کمیته سیاسی و امنیتی شد.
بعد از پایان دوره سفارت در بحرین و بازگشت به تهران، معاون عربی و آفریقایی وزارت خارجه در دوره علیاکبر صالحی میشود. در مذاکرات محرمانه با آمریکاییها نیز حضور دارد؛ مذاکرهای که بخشی از آن در مسقط و بخشی در تهران و در حیاط پشتی وزارت خارجه برگزار شد. با آغاز دولت حسن روحانی و انتصاب محمدجواد ظریف به سمت وزیر خارجه، اگرچه همان مذاکرات به صورت علنی پی گرفته شد و حسین امیرعبداللهیان برخلاف انتظار در همان سمت معاون عربی و آفریقا ابقا شده بود، اما در مذاکرات نقشی نداشت.
خودش در گفتوگویی پیشتر گفت که ظریف در حوزه عربی به او اختیار عمل داده بود. آغاز بحران سوریه و تلاش ایران برای حفظ بشار اسد، کفه حسین امیرعبداللهیان را به سمتی سنگینتر کرد که تلاششان برای این هدف بود و بعدتر بحران یمن. حمله به سفارت عربستان در تهران و کنسولگری این کشور در مشهد، پاشنه آشیل عمر حرفهای او در سمت معاونت بود؛ اگرچه رفتار عاملان این اتفاق را نادرست میدانست، اما وقتی از آمادگی عربستان برای قطع رابطه قبل از حمله سخن میگفت، یعنی سهم را در حمله آنقدر پررنگ نمیداند.
از اتاق شهید رجایی تا اتاق وزیر
در سالهای گذشته چندین بار فرصت مصاحبه با او را داشتم؛ چه زمانیکه معاون عربی وزیر خارجه بود و چه زمانی که از وزارت خارجه به بهارستان نقلمکان کرد.
چهار سال پیش در همین روزها و قبل از تحلیف حسن روحانی برای تصدی دولت دوازدهم، با او درباره خروجش از وزارت خارجه و رفتنش به بهارستان گفتوگو کردم؛ گفتوگویی که به تاریخ ۱۹ مرداد ۹۶ در سایت روزنامه «شرق» قابل بازخوانی است. او از آنهاست که پلهپله وارد وزارت خارجه شده است. در جوانی کارشناسی علوم آزمایشگاهی در دانشگاه شهیدبهشتی را رها کرده تا در دانشکده روابط بینالملل درس بخواند.
حسین امیرعبداللهیان عصر دوشنبه در مجلس در دفاع از خود نطق کرد. نطقش بهگونهای بود که کمترین تردید از رأیآوردن در آن وجود داشت. همانطور که جزء وزرایی شد که ۲۷۰ رأی موافق را از آنِ خود کرد. او عصر پنجشنبه با استقبال محمدجواد ظریف در ساختمان وزارت خارجه مقیم شد. او وقتی معاون عربی بود، در اتاقی مستقر بود که شهید رجایی زمانی که سرپرست وزارت خارجه بود در آن استقرار داشت.
وقتی به بهارستان رفت، بهعنوان معاون بینالملل رئیس مجلس، ساختمان ویلایی تکی کنار ساختمان مشروطه دفتر کارش شد و حالا اتاق چوبنمای نهچندان بزرگ وزارت در طبقه دوم ساختمان «نه شرقی، نه غربی» وزارت امور خارجه. او که پیشتر گفته بود «در بهارستان مشق دیپلماسی میکنم»، به میدان مشق بازگشت.
وزیر خارجه جدید حتما تا مدتها با محمدجواد ظریف مقایسه میشود. این، کار او را از دیگر همکاران سختتر میکند. همانطور که به واسطه همکاری قبلی، مراسم استقبالش نیز سختتر و پرهیجانتر از دیگر وزرا برگزار شد. اما شواهد نشان میدهد که او نسبت به ظریف حتما چالشهای کمتری خواهد داشت؛ بهویژه در حوزه داخلی. امیرعبداللهیان ارتباط نزدیکی با بیشتر جریانهای سیاسی داخلی دارد.
همین نزدیکی موجب شد او از سال ۹۶، زمانی که ابراهیم رئیسی برای اولینبار در کارزار انتخابات ریاست
انتهای پیام