اخبار معاصر - باغ تکیه هفت تنان یکی از قدیمی ترین اماکن تاریخی شیراز است. این باغ به سده های پیش از عهد زندیه و عمارت آن از بناهای دورهٔ کریم خان زند است. این باغ در بن کوه چهل مقام و در شمال آرامگاه حافظ قرار گرفته است. بیشتر جهانگردانی که در چند سدهٔ اخیر به شیراز سفر کرده اند باغ تکیه هفت تنان و عمارت زیبای آن را وصف کرده اند. مردم شیراز نیز به این مکان دلبستگی خاص دارند و سابقاً گاه در طلب باران و استجابت دعا روی به این مکان میآورده اند.
علت نامگذاری این بنا به هفت تنان، وجود هفت قبر از هفت عارف در این باغ است که کریم خان زند روی هر کدام، سنگ بزرگ بدون کتیبه ای نصب کرده است.
از دیدنی های این عمارت تالاری است که سقف آن بر دو ستون بزرگ یکپارچه استوار شده و در طاقچه های بالایی آن، پنج مجلس روی گچ نقاشی شده و از شاهکارهای نقاشی دوران زندیه محسوب می شود.
این مجموعه در سال۱۳۳۶ خورشیدی توسط نقاش و هنرمند، محمد باقر جهان میری تعمیر و تجدید شد. این پنج مجلس به ترتیب عبارتند از: درویشی با تبرزین و کشکول، نقش موسی در حال شبانی، منظرهٔ شیخ صنعان و دختر ترسا (عکس وسط شیخ صنعان را نشان می دهد)، نقش ابراهیم و نقش درویش جوان. سنگ های موجود دراین موزه متعلق به سدههای سوم تا یازدهم هجری قمری است که با انواع خطوط کوفی، ثلث، نستعلیق دیوانی، توقیع، تعلیق- نسخ و... به طرز زیبایی تزیین شده است. حوض بزرگی هم در وسط عمارت اصلی به چشم میخورد که در گذشته از آب رکن آباد پر می شده است.
در این باغ که موزه سنگ را در دل خودش دارد، تابوت هایی دیده می شود که به بقایای قصر ابونصر یا تخت مادر سلیمان مربوط می شوند. باغ تکیه هفت تنان در انتهای بلوار هفت تنان، روبروی خیابان چهل مقام و در ورودی شهر شیراز در شرق دروازه قرآن قرار دارد.این باغ بسیار کم بازدید است و با شکوه تاریخی و داشته های معماری اش به نحو شایسته ای مورد توجه بازدیدکنندگان قرار نگرفته است.
علیرضا آریان پور در کتاب پژوهشی در باغ های ایران و باغ های تاریخی شیراز از وجود یک باغ تاریخی دیگر در دامنه این کوه با نام باغ چهل تنان نام می برد که هیچ آثاری از آن بر جا نمانده است.
داشته ای شگرف دیگر که فقط نامی از آن باقی مانده است. شناساندن اثر تاریخی هفت تنان به هم میهنان یک ضرورت است. تا در سفرهای تابستانی یا نوروزی از این باغ زیبا بازدید کنند.
گزارش و عکس ها: علی ناجی، کارشناس سینما و فیلمساز
انتهای پیام