محمود گبرلو دلیل این ضعف را مربوط به فیلمسازها میداند و میگوید:«آنها قبل از شروع تولید یک فیلم اجتماعی با جامعهشناسان، تحلیلگران و روانشناسان گفتگو نمیکنند. بنابراین قصه فیلمها به گونهای نیست که تماشاگر رغبت کند بابت تماشای این فیلمها پول بپردازد.»
این منتقد ادامه میدهد:«همه فیلمهای اجتماعی به شرط داشتن درام خوب، جذاب هستند. اما فیلمهای اجتماعی امروزی، حال تماشاگر را خوب نمیکند. قصه فیلم اجتماعی امروزی، ارتباط صمیمی و نزدیک با تماشاگر برقرار نمیکند تا آنها هم سینه به سینه این فیلم را تبلیغ و به اطرافیان توصیه کنند که حتما فلان فیلم را ببینید.»
گبرلو اضافه میکند:«در مجموع سینما و سینماگر ایرانی با تماشاگر ایرانی مرتبط نیست.در شرایط سخت امروز، سینما همراه مردم نیست. بهطور مثال، فیلمساز روایت تلخ از زندگی اجتماعی را بیان میکند اما صرف مطرح روایت تلخ خیلی پسندیده نیست.
او میگوید:«اگر یک تماشاگر مشکلات خود را در یک فیلم میبیند باید بتواند به آن فکر کند. نقش هنرمند فراتر از یک آینه است که فقط مسائل را نشان دهد. ما معضل اعتیاد و طلاق را در یک فیلم میبینیم اما راهحل را نشان نمیدهند. قطعا اگر فیلمساز نتواند مسیر خود را پیدا کند، شکست می خورد.»
انتهای پیام