حق همیشه با بیمار نیست

بارها و بارها این جمله را شنیده ایم که

"حق همیشه با بیمار است"

اما قاعدتا این حرف بسیار بسیار نادرست است و نمی تواند حق همیشه با بیمار باشد، پس فلسفه دیگری باید پشت این حرف باشد، واقعیت این است که ما در شبانه روز با مردم زیادی سر و کار داریم از آدم های عادی و باشخصیت تا افراد بزه کار و بی فرهنگ که بیمارستان را محل لودگی و مسخره بازی خودشان می کنند تا در این جا که حتی جانشان در خطر است خاطره ای برای یک دور همنشینی برای خندیدن یا تعریف توحش خود داشته باشند.

اما پرسنل درمان که می دانند الزاما قرار نیست ادبا و فرهیختگان و یا آدم های با شخصیت را درمان کنند چه باید بکنند؟

اگر بخواهم مثالی بزنم باید بگویم کارکنان مراکز عمومی اعم از مدرسه و نیروی انتظامی و درمان و ادارات دیگر باید خود را مثل راننده ای تصور کنند که در یک اتوبان هم باید با سرعت بروند و هم هر آنی احتمال دهند که یک دیوار یا صخره یا سنگلاخ و یا چاله روبروی آنها ظاهر می شود، ماهرترین راننده کسی است که بتواند بدون برخورد و آسیب به خود و یا خودرو از این اتوبان عبور کند به همین خاطر اینجا دیگر صحبت از علت تصادف نیست یلکه صحبت از مهارت است، هرچقدر مهارت ارتباطی پرسنل و هوش آنها و روانشناسی و تعقل آنها بیشتر باشد تصادم کمتر و خسارت کمتر است . حالا در جامعه ما طبق آنچه خودم تجریه کردم و آنچه در مطالعات یافتم (که بیماران به محض ورود به محیط غریب و گاها پر استرس بیمارستان دچار حواس پرتی و کم شنوایی و حتی دچار اختلال در دریافت پیام می شوند که طبیعی است ) اعتقاد شخصی بنده این است که ۹۰ درصد مردم کاملا در برابر احترام و صبر و حوصله پرسنل و کادر درمان با ادب و وقار و قدردانی واکنش نشان می دهند و در ۱۰ درصد باقیمانده هم می شود مدیریت کرد، سال گذشته یکی از همکاران حدود ۵۰۰۰ بیمار داشت و می گفت دوست دارم در فرمی اکسل ، شماره تماس این بیماران را دریافت کنند و با همه تماس بگیرند و در مورد رفتار قضاوت کنند، به شکر خدا حتی یک مورد برخورد لفظی یا ناراحتی که یادم بیاید وجود نداشته، این در حالی است که در همان مرکز ده ها برخورد و حضور نیروی انتظامی به خاطر تنش با بیماران ثبت شده است.

جمع بندی حق همیشه با بیمار نیست، بلکه مهارت ارتباطی و رفتاری کادر درمان از فردی به فرد دیگری متفاوت است و این مهارت ها باید ارزیابی شوند و نگرش افراد می بایست تغییر کند ، سند این گفتار تنش های دائمی برخی از پرسنل با بیماران و آرامش دائمی برخی دیگر در همان مرکز و در همان محیط و با حقوق یکسان و در یک شهر و جغرافیا و تحت یک مدیریت است که نشان می دهد که نگاه افراد و فرهنگ و شخصیت خانوادگی و مهارت آدم ها متفاوت است و بهتر است افراد به جای قضاوت و پیدا کردن مقصر و صدور حکم برخورد و تنش و واکنش، روی مهارت های فردی خود دقت کنند.