روزه سکوت رئیس دولت‌های نهم و دهم در میان آتش و خون

به گزارش معاصر، آخرین خبر از رئیس دولت‌های نهم و دهم، سفر عجیب او به گواتمالا بود. سفری که در روزهای ابتدایی پس از عملیات طوفان الاقصی و حمله اسرائیل به غزه صورت گرفت. آن هم به کشوری که به پیش‌نویس قطعنامه پیشنهادی کشورهای عربی در مجمع عمومی سازمان ملل که خواستار آتش‌بس فوری انسانی در غزه بود، رأی منفی داد.

مواضع ضدصهیونیستی احمدی‌نژاد در دوران ریاستش بر دولت جمهوری اسلامی زبانزد خاص و عام بود. از نفی هولوکاست تا سخنرانی‌های ضدصهیونیستی در سازمان ملل.

اما احمدی‌نژاد پس از ریاست جمهوری با احمدی‌نژاد آن دوران هشت ساله از زمین تا آسمان تفاوت دارد. حالا او حتی نسبت به جنگ غزه و حمله اسرائیل به غیرنظامیان در فلسطین نه تنها هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد بلکه در بحبوحه این جنگ، به بهانه حضور در «سمپوزیوم مدیریت یکپارچه منابع آبی» که در خصوص راهکارهای حفاظت از دریاچه «موتاگو» به کشوری طرفدار اسرائیل سفر می‌کند. از ۱۵ مهر ۱۴۰۲ به این سو، جز جنجال توقیف پاسپورتش در فرودگاه و سفر به گواتمالا، حتی یک خط درباره حوادث مختلف موضعی نگرفته است.

مردی که به هر بهانه‌ای نیش و کنایه‌های خود را نثار مقامات مختلف کشور می‌کرد، به سران کشورهای دنیا برای هدایتشان به راه راست نامه می‌نوشت، اسرائیل و آمریکا را به چالش می‌کشید و در یک کلام در هر جایی که فرصتی برای خودنمایی بود سر و کله‌اش پیدا می‌شد، حالا گویی به مجسمه صامتی بدل شده که نسبت به هیچ اتفاقی چه در ایران و چه در جهان واکنشی نشان نمی‌دهد.

حمله تروریستی اخیر در کرمان و شهادت و مجروحیت تعداد زیادی از مردم آزمون دیگری برای سنجش عیار احمدی‌نژاد بود. پنج روز از این اتفاق گذشته و بسیاری از چهره‌های داخلی، حتی آنانی که از دید برخی افراد بی‌بصیرت خوانده می‌شوند نسبت به این موضوع موضع‌گیری و آن را محکوم و با مردم ابراز همدردی کرده‌اند و حتی بسیاری از مقامات کشورهای خارجی در پیام‌های خود این حمله تروریستی را محکوم کرده‌اند اما در این مدت احمدی‌نژاد همچنان به سکوت عجیب خود ادامه داده است.

مردی که در مواقعی که نیاز بود با سکوت در برخی رویدادهای سیاسی، بنزین به آتش نریزد سکوت نمی‌کرد و آتش دوقطبی‌های ایجاد شده در کشور را شعله‌ورتر می‌کرد، حالا که شاید یک خط پیامش آبی بر آتش بازماندگان حادثه تروریستی اخیر کرمان باشد، روزه سکوت خود را نمی‌شکند. او از عجیب‌ترین شخصیت‌های سیاسی تاریخ معاصر ایران است.