خراسان: نه بازیکن مان بازیکن است، نه سرمربی مان سرمربی؛ نه پیشکسوت مان پیشکسوت؛ این وسط بیچاره هوادار و تماشاگر

خراسان نوشت: از هوادار هر تیمی که بپرسیم معتقد است فدراسیون و داوران هوای آن یکی را دارند. دیگر در بحث‌های فوتبالی خانواده‌ها، همکاران و... خبری از کری‌های شیرین قدیم نیست.

عجیب هم نیست. هوادار از پیش کسوت، بازیکن، مربی و مدیران تیمش یاد می‌گیرد. آن‌ها هم دوست دارند چیزی بگویند که هوادار دوست داشته باشد. پیش کسوت تیم‌ها این‌روزها به‌جای تحلیل و کارشناسی و بالا بردن سطح هواداران، در فضای مجازی پست و استوری می‌گذارند تا شاید بازدید صفحه‌شان بالا برود و تعرفه تبلیغ‌شان بهتر شود.

در این شرایط از نوجوانی که دنیای فوتبال را با مطالب متعصبانه و بعضاً غیرمحترمانه کانال‌های هواداری، بیانیه‌های سراسر خشم مدیران، مصاحبه بازیکنان و استوری پیش کسوتان شناخته، چه انتظاری داریم که فقط از فوتبال لذت ببرد؟

نوجوانی که نمی‌داند کیفیت این لیگ چنان پایین است که همین بازیکنان میلیاردی‌اش در 90 دقیقه از خلق چند موقعیت خوب عاجز هستند. او تصور می‌کند بازیکن خودی با توهین به حریف و هوادارانش تعصبش را نشان داده و همین برای هواداری که فوتبال را خوب نمی‌شناسد، کافی است. برای او کافی است که مدیر باشگاه به‌جای مدیریت درست، بیانیه بدهد و مصاحبه کند. برای او کافی است که سرمربی به‌جای تمرکز روی کارش برای هر صحنه‌ای اعتراض کند.حالا دیگر چیزی به‌نام حس خوب در این فوتبال نمانده است. همه تبدیل شده‌اند به چیزی شبیه گلادیاتورها که انگار با دشمنانی مواجه‌اند که هیچ راهی جز از بین بردن‌شان وجود ندارد. این فوتبال ذهن هوادار را از هیجان پرنمی‌کند تا آماده کار، تعامل با خانواده یا درس خواندن شود.

این فوتبال با این چرخه زشتش، باعث می‌شود پدری که هوادار یک تیم است بعد از باخت تیمش احساس کند در حقش ظلم شده و لبریز از ناراحتی شود. درحالی‌که فوتبال قرار بود به او برای ساعتی یک فردیت شیرین هدیه کند تا بعد از تخلیه انرژی، در کنار خانواده بگوید و بخندد. قرار بود ذهن محصل را از درس دور کند تا انرژی روحی او تامین شود، اما دیگر فوتبال در 90 دقیقه تمام نمی‌شود و با بیانیه‌ها، مصاحبه‌ها و حاشیه‌هایش با هوادار باقی می‌ماند. در این بین با یک شاهکار جالب از فدراسیون طرفیم که توانستند همه را ناراضی نگه دارند.

قرار بود از این فوتبال لذت ببریم اگر یک برنامه تلویزیونی برای افزایش بیننده‌اش روی بحث‌های کهنه و بی‌خاصیتی که کاربردی برای فوتبال ندارد، متوقف نمی‌شد و اگر فدراسیون در این فوتبالی که بازیکنان معمولی‌اش حدود 30 میلیارد درآمد دارند زودتر VAR می‌آورد تا این بحث‌های کهنه داوری که همه دنیا از آن عبور کرده‌اند کِش پیدا نمی‌کرد. قرار بود لذت ببریم اگر خودمان هم حواس‌مان بود و در بازی که کانال‌ها، پیج‌ها، بازیکنان و مدیران شروع کردند، قرار نمی‌گرفتیم و فوتبال را بیشتر از چیزی که هست بزرگ نمی‌کردیم. کاش برنامه‌هایی که ساعت‌ها وقت مخاطب را صرف داوری‌ها و صحنه‌های تکراری بازی‌ها می‌کردند، این لذت از فوتبال را هم یاد می‌دادند. کاش هنوز فوتبال کارخانه هیجان و حس خوب بود..