جای «پرویز دهداری» در فوتبال ایران خالی است

درگیری بازیکن و مربی، فحاشی مربی، درگیری مربیان ۲ تیم با یکدیگر، دعوای بازیکنان در داخل زمین، درگیری بازیکن و مربی با داور، رسیدن به پیروزی به هر قیمتی و با شیوه‌ای، سعی در فریب داور، کیفیت فنی نه چندان بالای بازی‌ها، کنفرانس های مطبوعاتی پرحاشیه، بیانیه باشگاه ها علیه یکدیگر، ادعاهای سنگین و به دور از واقعیت و ....همه اینها در ۱۶ بازی یا به عبارتی دیگر در دو هفته ابتدایی لیگ برتر فوتبال ایران اتفاق افتاده است.

فوتبال، رشته سنگین، سخت، پربرخورد، هیجان انگیز و حتی خشنی است که رقابت در آن موج می زند اما بازهم این رقابت در اکثر اوقات منجر به بی اخلاقی نمی‌شود. ما هر هفته فوتبال در نقاط مختلف جهان را می‌بینیم؛ خصوصا کشورهای معتبر اروپایی را. هیجان و رقابت چند برابر است اما هیچوقت حاشیه بر متن غلبه نمی کند. همیشه خودِ فوتبال و اتفاقات فوتبالیِ درون زمین اولویت داشته و حاشیه در حاشیه بوده است. آنجا هم مربی با مربی درگیر می‌شود؛ حتی دست به یقه هم شده‌اند ولی این اتفاقات چند سال یک بار رخ می دهد. به داوری اعتراض می‌شود اما نه برای یک خطا در میانه میدان که تاثیری ندارد. مربی با بازیکن خودی وارد جنجال می شود اما تعداد آن به انگشت‌های یک دست هم در چند سال نمی‌رسد. فوتبال ما اما مسیر را اشتباه رفته است. در خیلی از بازی‌ها این حاشیه است که از متن سبقت گرفته و میدان‌داری می‌کند. به بهانه رقابت، اخلاق بار و بندیلش را بسته و با ذره بین باید در برخی از مسابقات ردپایی از آن را مشاهده کرد.

بیست و هشت سال پیش در چنین روزی فوتبال ایران معلم اخلاق خود را از دست داد. تربیت کننده احمدرضا عابدزاده، جواد زرینچه، صمد مرفاوی و سیروس قایقران در سال ۱۳۵۰ و در سن ۳۸ سالی سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شد. دوران مربیگری دهداری آبستن حوادث بسیاری بود و در هر دو دوره‌ای که در تیم ملی حضور داشت اختلافاتی بین او و دستیار یا بازیکنانش به وجود آمد اما خودش هیچوقت اخلاق را از اولویت اولش خارج نکرد. او بارها هدایا و جوایز دولتی را رد کرد و پیشکش‌هایی مثل خانه و اتومبیل را نپذیرفت. دهداری از لحاظ فنی یک بازیکن و مربی فوق العاده بود اما اخلاقش همیشه در صدر بود و به همین خاطر بود که او را معلم اخلاق نامیدند. یک مربی با دیسیپلین و مبادی آداب که به بازیکنانش سخت می‌گرفت و آنها را به رعایت اخلاق دعوت می‌کرد.

کنایه آمیز است اما در این روزها که مربی‌ها خودشان در متن درگیری ها و زشتی های فوتبالمان قرار گرفته‌اند بد نبود که یادی کنیم از معلم اخلاق فوتبال ایران که ۲۸ سال پیش به دلیل عارضه کلیوی به دیار باقی شتافت و حالا تنها خیابانی در آبادان به نامش ثبت شده است. یادش گرامی و جایش خالی. چقدر فوتبال ما در این روزها به یک پرویز دهداری نیاز دارد.