بیانیه انجمن منتقدان و نویسندگان آثار سینمایی ایران در خصوص برنامه‌های وزیر پیشنهادی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

«به نام حضرت دوست»

بیانیه انجمن منتقدان و نویسندگان آثار سینمایی ایران در خصوص برنامه‌های وزیر پیشنهادی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

  تو برای وصل کردن آمدی

یا برای فصل کردن آمدی

لعل را گر مِهر نَبوَد باک نیست

عشق در دریای غم غمناک نیست

علی رغم وعده‌های داده شده ریاست محترم جمهور جدید در مورد شاخص های روز و کارآمدِ وزرای پیشنهادی کابینه خود، متاسفانه وزیر معرفی شده برای یکی از کلیدی‌ترین وزارتخانه ها یعنی «وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی» هنوز از گرد راه نرسیده با نگاهی کاملا منفی و ناآگاهانه و غیر منصفانه نسبت به بخش های مختلف فرهنگی هنری (بویژه سینما و تئاتر) و نهاد و تشکل صنفی خانه سینما، به جای وصل کردن و ایجاد شوق و انگیزه در یک جمع به انزوا کشیده شده و پریشان احوال، شمشیر از رو بسته و در کارزارِی سست بنیان و غبارآلوده هماورد می‌طلبد.

به گزارش پایگاه خبری اخبار معاصر، باید بپذیریم که در این شرایط حساس و بحران زده تاریخی اجتماعی که با یک گسست و فترت فرهنگی در دو سال اخیر روبرو بوده‌ایم و بسیاری از اهالی و صنوف سینمایی در معرض فروپاشی اقتصادی و فرسایش روحی قرار گرفته اند، بیش از پیش نیاز به عقلانیت و تعامل و جذبِ حداکثری برای رسیدن به نقطه ای متعادل و شرایطی امن و تثبیت شده داریم.

آیا عقل سلیم می پذیرد که وزیر پیشنهادیِ این وزارتخانه با چنین نگاه کینه توزانه و خشمگینانه و تخطئه آمیز و روش های سلبی، جلوتر از ورودش و اخذ رای اعتماد تصویری دافعه آمیز از خود و حوزه استحفاظیِ تحت مسئولیتش در آینده(آن هم در گستره فرهنگ و هنر) ارائه دهد؟

در شرایطی که اقتضا می‌کند مهمترین وجه مشخصه های وزیر فرهنگ و هنر، استقلال  فکری و وسعت نگاه و درک و شناخت کافی از فضای فرهنگی هنری جامعه و عقبه و پیشینه آن و اِعمال روش‌های مدّبرانه باشد، این گونه استنباط می‌شود که نقشه راه  مکتوب و ابرازی وزیر محترم پیشنهادی دستاورد اتاق فکری‌ست که در همین آغاز راه می‌خواهد نسخه خودش را تجویز کند و آدرس غلط بدهد و تسویه حساب های شخصی و مغرضانه را در چنین عرصه حساسی در این موقعیت سرنوشت ساز اِعمال و اجرا کند.

آیا گستره فرهنگ در این سیر تاریخی پُرآزمون و خطا هنوز باید جولانگاه این یکسونگری ها و افراط و تفریط ها و داوری های  نادرست و تحریف شده و نادیده گرفتن واقعیات مسلم تاریخی باشد؟ آیا بهتر نبود وزیری که در نقطه ای مطلوب و ایده آل می باید الگوی مطمئن و دست یافتنی یک جامعه فرهنگیِ بالنده و خلاق و روشن‌ بین باشد، در همین آغاز راه به جای ارائه چنین تصویر زمخت و ایدئولوژیک و نگران کننده از خود به تبیین درستِ «هویت فرهنگی» بر اساس عدالت اجتماعی، آزادی، مردم سالاری و مشارکت حقیقی که تکامل اجتماعی انسان را تحقق می بخشد، می پرداخت؟

تردیدی نیست که برای عبور از این رکود و بی انگیزگی و فضای دلمرده و دلواپس و ایجاد شور و نشاط و امید در متن جامعه بیش از همه می باید با سعه صدر و همدلی و نگاهی از سر صدق، دست به کار فرهنگی زد. متاسفانه بر اساس روال معمولِ این ۴۲ سال چنین به نظر می رسد که همچنان دسته بندی های جناحی و سیاسی و عقیدتی بیش از همه (در این جا به جایی دولت‌ها) در عرصه فرهنگ و هنر، تمایل به تُرکتازی و اعلام موجودیت دارند.حال آنکه می توان با جلب اعتماد و ایجاد تفاهم و نگاهی متکثر و و ارائه تعریفی عمیق و جامع الاطراف از فرهنگ (بالحاظ مشترکاتِ گروهیِ میان افراد)، به ارزیابی واقع بینانه و در عین حال آسیب شناسانه گذشته و حال پرداخت و مسیر بعدی را مبتنی بر حُسن و سلوکِ رفتاری تعیین کرد.

امید آنکه وکلای محترم خانه ملّت به دور از هرگونه مصلحت اندیشی و دسته بندی های جناحی، نکات و موارد یاد شده را در دادن رای اعتماد به وزیر محترم پیشنهادی مطمح نظر قرار دهند تا شاهد بحران فزاینده دیگری در شرایط کنونی نباشیم.