جای خالی "بفرمایید" در ادبیات کارکنان دولت

به نقل از مهدی اسفندیار دانشجوی ارشد خط مشی و سیاست گذاری عمومی و مدیر کانال نه به عوام فریبی، امروز یکی از همکاران به یکی از ادارات رفته بود و در صفی ایستاده بودند که یک پیر مرد به جلوی صف رفته و از متصدی پرسید: قبل از نوبت گرفتن می توانم یک سوال در مورد انجام یا عدم انجام کارم بپرسم؟

جوان متصدی : نه نمیشه

پیر مرد با نگاهی بسیار متاثر راهش را می گیرد و می رود....

یکی از اعضای کادر درمان بیشترین شکایت را در یک بیمارستان به خود اختصاص می دهد، کنجکاو می شوم که واقعا چرا؟؟ یک آدم تحصیل‌کرده چرا باید بیشترین شکایت بیماران را به خود اختصاص دهد؟ با پرس و جو از دوستان متوجه شدم که شروع گفتمان این فرد با مردم با این جمله شروع می شود: چته؟

همیشه این سوال برایم پیش آمده که خواستگاه تربیت این آدم ها کجاست ؟ خانواده؟ جامعه؟ دانشگاه؟ یا سیستم اداری که در سازمان ها به رفتار سازمانی هیج اهمیتی نمی دهند؟؟

حالا حساب کنید که کشور مدعی اداره به شیوه اسلامی باشد و مدعی فرهنگ چند هزار ساله و مهد شعر و ادبیات و ...این نحوه حرف زدن یک آدم مثلا تحصیل‌کرده است؟

واقعا برخی از این آدم باید در چه دنیایی سیر کنند و چه شعوری بر آنها حاکم باشد از کدام خواستگاه تربیتی امده باشند که با یک ارباب و رجوع پیر و ناتوان و یا بیمار اینگونه زشت سخن بگویند؟ و در این میان متولیان کشور چه برنامه ای برای کشوری دارند که به طرف سالمندی حرکت می کند؟؟

این سیستم اداری کشور واقعا بکر است و کاملا دست نخورده از هر نوع اعمال مدیریت علمی و رعایت حقوق مردم ؟؟ این است که حتی وقتی می خواهی بروی مالیات بدهی، اصل مالیات دادن بماند، ذهنیتی که آدم از بابت انبوهی از تحقیرها و بی احترامی ها در سیستم اداری در ذهن دارد ؛ آدم را از هر نوع فعالیتی که بخواهد سر و کارش را با سیستم اداری کشور بیاندازد وا می دارد...

کاش مسئولان نظام اداری کشور حداقل روی ادبیات گفتمانی کارکنان با مردم کمی کار کند، حالا کار که انجام می شود، چه اشکالی دارد به جای بیا و برو بشین و بدو ‌.. بگوییم بفرمایید...

در دنیایی که روز به روز و ساعت به ساعت حکومت ها به ایجاد و استقرار سیستم های نوین در افزایش سرعت و رضایتمندی مردم از بابت کارآمدی نظام سیاسی می پردازند، ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم که مثلا شماره تلفنی در دید مردم بگذاریم که لااقل بتوانند دردشان را بیان کنند، نمی خواهم در بخش راهکار از سیستم ها و ارزش یابی ها و ساختار ها و باید و نباید ها سخن بگویم ، لااقل کاش می شد در یک برنامه توسعه ۵ ساله کلمه "بفرمایید" را در ادبیات سیستم اداری کشور جا انداخت واقعا سخت است، وقتی به دیوار بلند بین ارباب و رجوع و خدایان پشت میز نشین دقت کنی که عجب نگاه بالا به پایینی دارند‌‌‌...

جای خالی این بفرمایید را می شود در بیشتر جاهای سیستم اداری کشور دید, گمان می کنم باید این را در قالب یک خواهش عمومی از کارکنان مطرح کنم...

انتهای پیام