موزه زمان را بشناسیم

به گزارش معاصر، موزه زمان با قدمتی بالغ بر ۸۰ سال دارد.این موزه باغ مربوط به دوره قاجار است .موزه در سال ۱۳۷۸ هجری شمسی افتتاح شد. در این موزه با انواع و اقسام ساعت‌های قدیمی ایرانی و خارجی از کشورهای فرانسه، سوئیس، انگلیس و آلمان رو به رو خواهید شد.حیاط این موزه نیز در نوع خود جذاب و دیدنی است؛ به‌خصوص به‌خاطر وجود ساعت آفتابی، ساعت شنی، ساعت آبی و ساعت سوختی.این خانه و موزه زیبا در سال ۱۳۸۲ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت گردید.

در ساختمان موزه زمان انواع ساعت‌های قدیمی از قرن هفدهم تا بیستم دیده می شود. طبقه‌ی اول عمارت مخصوص نمونه‌های مختلف و جالب از ساعت‌های مکانیکی وزنه‌ای و کوکی است مانند ساعت‌های شاهینی، آونگی، رومیزی، دیواری و ایستاده که هرکدام به نوعی تلفیق هنر و صنعت را به نمایش می‌گذارند، که از ظاهر آنها مشاهده می شود که در گذشته به تزیینات ساعت توجه خاصی داشتند.

با ورود به طبقه دوم بنا با ویترین رو به رو می شوید که در آن ابزار تعمیرات ساعت دیده می شود. در کنار این ویترین فهرستی از این ابزارها وجود دارد و با خواندن شماره آن می توانید ابزار مورد نظر را در ویترین ببینید. تعدادی از این ابزارها عبارتند از:

چاقوی ساعت سازی ، سوزن روغن زنی، آچار ساعت سازی،ابزار باز کردن قاب پشت ساعت ، سوهان، فرچه، چکش ، انبردست و دم باریک، سیم چین و...

در این ساختمان کلکسیونی از انواع ساعت های مچی و جیبی دیده می شود.بخشی از ساختمان موزه زمان به نمایش آثار هوشنگ فروتن اختصاص دارد. ساعت ‌هایی که برخی مربوط به اشخاص مشهور هستند و برخی کاربردهای خاصی داشته‌اند مانند اولین ساعت کارت زنی،ازبخش‌های جالب این موزه می‌توان به تقویم‌های مهم از سراسر دنیا به همراه نمونه‌هایی از تقویم‌های ساده و باستانی،اسطرلاب‌ها و ظروف سنجش زمان نام برد. قدیمی‌ترین سند تاریخدار ایرانی یعنی کتیبه‌ی بیستون در موزه زمان است .

ساعت رجل سیاسی، ساعت‌های لوکس و دکوری قدیمی، ساعت‌های مکانیکی دیواری، رومیزی، جیبی و مچی و غیره در این موزه دیده می شوند. در میان این ساعت‌های ارزشمند می‌توان به ساعت‌ «پروفسور محمود حسابی» و ساعت آفتابی «ناصرالدین‌شاه» اشاره کرد.

برخی جلوه‌های زیبای هنر و معماری ایرانی نظیر گچبری‌های نقوش اسلیمی، آجرکاری ، معرق‌کاری‌های روی دیوارها، گره‌چینی پنجره‌ها و درها و...است .

به دستور حسین خداداد مرمت‌هایی روی سازه انجام شد که شامل قرارگیری اسکلت آهنی به‌جای اسکلت چوبی قرار گرفت. علاوه بر مقاوم‌سازی ساختمان و احداث یک طبقه روی آن، احیای هنر طراحی و گچ‌بری ایران نیز ارزشی دوچندان به این سازه بخشید.

حسین خداداد تاجر فرش بودو به‌دلیل علاقه زیادش به فرش ایرانی، از طرح‌ها و نقوش فرش در سقف بخش‌های مختلف عمارت استفاده کرده بود.

پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ این ساختمان توسط بنیاد مستضعفان مصادره شد تا اینکه در سال ۱۳۷۸ به همت موسسه فرهنگی موزه‌های بنیاد، عنوان موزه زمان را از آن خود کرد و در معرض بازدید عموم قرار گرفت. این موزه با نام «تماشاگه زمان» و «موزه ساعت» نیز شناخته شد. دلیل نمایش آثار در این موزه، استفاده کردن از قطعات ساعت و ساعت های بلا استفاده قدیمی است.