ماجرای ساخت حسینیه
اصالت حاج محمود و خانواده اش از همدان است اما خودش متولد تهران است.
پایه شکل گیری هیئت علمدار کربلا از هیئت جوانان حضرت علی اکبر(ع) ریشه می
گیرد که قبل از انقلاب یک هیئت سیار قرآنی در محله بوده است. این هیئت
مخصوص جوانان محله بوده و حاج محمود هم در آن شرکت می کرده تا اینکه هیئت
علمدار کربلا را پایه گذاری کرده است. قصه ساخت حسینیه هم زیباست که حاجی
برای‌مان تعریف می کند: «بعد از ازدواج ساختمان 2 طبقه ای ساختم. طبقه
پایین خودم بودم و پدر و مادرم طبقه بالا زندگی می کردند. خانه خودم در ماه
محرم هیئت می شد و از طبقه پدر و مادرم برای تدارکات هیئت استفاده می
کردیم تا اینکه بنا به دلایلی مجبور به فروش آن خانه شدم و یک زمین 160
متری در کوچه دو شهید خریدم. تابلوی هیئت هم سرکوچه قبلی ماند و محرم آن
سال مراسم را در کوچه دو شهید برگزار کردم. دوست داشتم زمینم را بسازم و
هیئت را مثل قبل در خانه ام برپا کنم اما آن زمان شهرداری اجازه ساخت نداد.
به همین خاطر به بنگاه سپردم که در کوچه چیتگری اگر خانه ای بود، برایم
جور کنند. یک روز از بنگاه زنگ زدند و گفتند که خانه ای که مدنظرت است را
پیدا کرده ایم، قیمتش هم 40 تومان است. ما رفتیم پای معامله، گفتند 45
تومان. هفته بعد هم باز قیمت را بالا بردند و بعدش گفتند، نمی فروشیم.
داشتیم با پسرهای خانواده وارﺙ صحبت می کردیم که مادرشان به بنگاه آمد و
گفت: «من به جز آقامحمود، خانه ام را به دیگران نمی فروشم چون خبر دارم که
می خواهد چه کار کند.» این طوری قسمت شد که خانه را خریدیم. جالب اینکه آن
زمان من 5 تومان پول دستی گرفتم و پول پیش دادم و مانده بودم که بقیه را
چطور جور کنم که یک روز از بنگاه زنگ زدند و گفتند که برای زمین کوچه
دوشهید مشتری پیدا شده است. هرچه گفتم آنجا جواز ساخت نمی دهند، گفتند شما
کاری نداشته باشید ما این زمین را می خواهیم. این طور شد که آن زمین را
فروختم و پول این خانه را دادم. حیاطش بزرگ بود. داربست زدیم و آن را
حسینیه کردیم و بعد از چند سال ساختیم. الان هم زیرزمین و حیاط خانه،
حسینیه شده است.»
خلاقیت در حسینیه
نام حضرت ابوالفضل(ع)
همیشه ما را به یاد سقا و دست های بریده ای می اندازد که به امید آوردن آب
به فرات زد. هیئت علمدار کربلا در محله جوادیه به خاطر سقاخانه و کف
العباس(ع) معروف است. وارد کوچه چیتگری که می‌شوی، بین دیوار منزل و
حسینیه، سقاخانه و عکس شهدایی است که به نوعی از این هیئت برخاسته اند. این
پیرغلام اهل بیت(ع) درباره کف العباس(ع) می گوید: «این کف العباس(ع) را
شبیه کف العباس(ع) یعنی جایی که دستان حضرت ابوالفضل(ع) قطع شده ساختم. وسط
حسینیه یک ستون وجود داشت که فکر من را مشغول کرده بود با آن چه کار کنم.
تا اینکه تصمیم گرفتم به یاد دست های بریده حضرت ابوالفضل(ع) طرح کف
العباس(ع) را در آنجا پیاده کنم.» هیئت علمدار کربلا یک هیئت قومیتی نیست و
از همه قومیت ها حتی از شهرهای دیگر برای عزاداری به این هیئت می آیند.
خانواده اﻡ ﻛﻔﺶ ﻋزاداران را جفت میﻛﻨﻨد
حرف های حاج محمود به قدری دلنشین است که فقط گوش می سپاریم به گفته هایش:
«در دستگاه امام حسین(ع) نوکری هم افتخار است. هرچه باشد، اگر توفیق و
سعادت پیدا نکنیم، نمی توانیم به مراسم عزاداری برویم. پیراهن سیاه پوشیدن
هم لیاقت می خواهد. شاید شما هم افرادی را دیده باشید که تا ورودی حسینیه
آمده اند اما تلفن همراهشان زنگ خورده و نتوانسته اند به حسینیه و مراسم
عزا برگردند. فرقی نمی کند چای می‌ریزی یا کفش جفت می کنی، همه اینها
توجهات خودشان است. من همیشه می گویم کسی که در آشپزخانه عرق می ریزد، اجرش
بیشتر از مداح است. همه خانواده در کارهای هیئت کمک می کنند. من خانه و
زندگی ام را با دستگاه امام حسین(ع) شریک هستم. به زن و بچه ام می گویم که
عزادارها مهمان حضرت ابوالفضل(ع) هستند. مراقب باشید که به آنها بی احترامی
و بی حرمتی نکنید. به همین خاطر خانواده ام کفش عزاداران را جفت می کنند.
همه اینها را از لطف خدا و همراهی همسرم دارم. اگر در دنیا 2 نفر خوشبخت
باشند، یک نفرشان من هستم!»
انتهای پیام/
منبع: مهر